In an online meeting with Hyderabad Ramana Centre, Michael James discusses Aruṇācala Tattuvam and Dīpa-Darśaṉa Tattuvam: புத்தியகங் காரம் புலம்பெய்த வோங்கு மத்தியித யந்தான் மறையவனு மாலு நத்தவறி யாது நலங்குலைய வன்னார் மத்தியொளி ரண்ணா மலையினது மெய்யே. buddhiyahaṅ kāram pulambeyda vōṅgu maddhiyida yandāṉ maṟaiyavaṉu mālu nattavaṟi yādu nalaṅgulaiya vaṉṉār maddhiyoḷi raṇṇā malaiyiṉadu meyyē. பதச்சேதம்: புத்தி அகங்காரம் புலம்பு எய்த ஓங்கும் மத்தி இதயம் தான் மறையவனும் மாலும் நத்த அறியாது நலம் குலைய அன்னார் மத்தி ஒளிர் அண்ணாமலையினது மெய்யே. Padacchēdam (word-separation): buddhi ahaṅkāram pulambu eyda ōṅgum maddhi idayam tāṉ maṟaiyavaṉum mālum natta aṟiyādu nalam gulaiya aṉṉār maddhi oḷir aṇṇāmalaiyiṉadu meyyē. அன்வயம்: மறையவனும் மாலும் நத்த அறியாது நலம் குலைய அன்னார் மத்தி ஒளிர் அண்ணாமலையினது மெய்யே புத்தி அகங்காரம் புலம்பு எய்த ஓங்கும் மத்தி இதயம் தான். Anvayam (words rearranged in natural prose order): maṟaiyavaṉum mālum natta aṟiyādu nalam gulaiya aṉṉār maddhi oḷir aṇṇāmalaiyiṉadu meyyē buddhi ahaṅkāram pulambu eyda ōṅgum maddhi idayam tāṉ. English translation: Oneself, the heart, the centre, which surges when intellect and ego suffer anguish, is the actual reality of Aṇṇāmalai, which shone between them, Brahmā and Viṣṇu, when pride was deflated, not knowing as desired. Explanatory paraphrase: The actual reality [truth, tattva, import or signification] of Aṇṇāmalai [Aruṇācala], which shone [forth as a column of light] between them, Brahmā and Viṣṇu, when [their] pride was deflated [or for (their) pride to be deflated or destroyed] [because of their] not knowing [or perceiving its top or bottom] as [they] desired, is oneself, the heart, the centre, which surges [ascends, rises high or is exalted] when intellect and ego suffer anguish [despairing because of their not being able to know their real nature, and thereby becoming humble and willing to subside and surrender]. இத்தனுவே நானா மெனுமதியை நீத்தப் புத்தியித யத்தே பொருந்தியக நோக்கா லத்துவித மாமெய் யகச்சுடர்காண் கைபூ மத்தியெனு மண்ணா மலைச்சுடர்காண் மெய்யே. ittaṉuvē nāṉā meṉumatiyai nīttap buddhiyida yattē porundiyaha nōkkā ladduvita māmey ahaccuḍarkāṇ gaibhū maddhiyeṉu maṇṇā malaiccuḍarkāṇ meyyē. பதச்சேதம்: ‘இத் தனுவே நான் ஆம்’ எனும் மதியை நீத்து, அப் புத்தி இதயத்தே பொருந்தி அகநோக்கால், அத்துவிதம் ஆம் மெய் அகச்சுடர் காண்கை பூ மத்தி எனும் அண்ணாமலை சுடர் காண் மெய்யே. Padacchēdam (word-separation): ‘i-t-taṉuvē nāṉ ām’ eṉum matiyai nīttu, a-b-buddhi idayattē porundi aha-nōkkāl, adduvitam ām mey aha-c-cuḍar kāṇgai bhū maddhi eṉum aṇṇāmalai cuḍar kāṇ meyyē. அன்வயம்: பூ மத்தி எனும் அண்ணாமலை சுடர் காண் மெய்யே அகநோக்கால் ‘இத் தனுவே நான் ஆம்’ எனும் மதியை நீத்து, அப் புத்தி இதயத்தே பொருந்தி, அத்துவிதம் ஆம் மெய் அகச்சுடர் காண்கை. Anvayam (words rearranged in natural prose order): bhū maddhi eṉum aṇṇāmalai cuḍar kāṇ meyyē aha-nōkkāl ‘i-t-taṉuvē nāṉ ām’ eṉum matiyai nīttu, a-b-buddhi idayattē porundi, adduvitam ām mey aha-c-cuḍar kāṇgai. English translation: Giving up the mind called ‘this body alone is I’, that mind subsiding in the heart by self-attentiveness, seeing the light of ‘I’, the non-dual reality, is the actual reality of seeing the light of Aṇṇāmalai, which is called the centre of the world. ...
